Het is 30 januari en ze gaat nog schrijven over 2017 en reflectie en goede voornemens? Klopt! Ik ben één van die mensen die van mening is dat je iedere dag opnieuw kunt beginnen met goede voornemens. Bovendien en desondanks word ik altijd een beetje weemoedig van oudejaarsavond. Want terugkijkend op het afgelopen jaar ben ik altijd bang dat het nieuwe jaar het oude jaar nooit zou kunnen overtreffen. Meestal is die angst overigens nergens voor nodig en kan ik niet geloven hoe mijn leven soms loopt! Maar op professioneel vlak is reflectie natuurlijk altijd een goed idee en, ach, waarom zou je dat niet rond de jaarwisseling doen? Of een maand ná de jaarwisseling, in mijn geval, want ik blijf eigenwijs én 2017 wordt er niet anders door! En die reflectie bracht mij het volgende verhaal.
Een ding wist ik zeker: ik wilde niet in Nederland blijven.
Januari – 2017 is een jaar vol veranderingen geweest! Het begon toen ik na twee jaar terugkeerde uit Azië en weer bij mijn ouders ging wonen. Nu is bij je ouders wonen natuurlijk al niet ideaal (maar nood breekt wet), maar ik moest ook weer erg wennen aan het Nederlandse leven. Het plan was dat ik na drie maanden naar Milaan zou verhuizen, naar de stad van de mode, naar het land van mijn derde lievelingseten in de wereld, naar la bella vita. Maar een relatiebreuk zorgde ervoor dat ik in plaats daarvan langer in Nederland vertoefde. Ondertussen bleef ik mijn werk als virtual assistant gewoon doen, kreeg er een leuke nieuwe klant bij, maar door alle persoonlijke veranderingen was de focus ver te zoeken. Ik deed mijn werk, maar that was it!
Een ding wist ik zeker: ik wilde niet in Nederland blijven. Aangezien ik mijn werk overal ter wereld kan doen, was mijn keuze enorm! Mijn eerste gedachte: terug naar Azië, naar mijn tweede lievelingseten in de wereld en naar een leven dat je iedere dag weer zou verrassen. Maar, het regenseizoen was in aantocht (en wat heb ik een hekel aan regen!), terwijl in Europa de zomer langzaam al was begonnen. Dus besloot ik mijn nieuwe geluk te zoeken in Spanje, een droom die ik als jong meisje al had. Daarna kon ik altijd nog weer naar Azië, zo was de gedachte.
April – Ik vertrok naar Valencia, al jaren één van mijn lievelingssteden. Ik werkte nog steeds als virtual assistant, totdat ik de kans kreeg als project manager aan de slag te gaan bij een internationaal vertaalbureau. Het leek allemaal op z’n plek te vallen: ik zou een baan krijgen in mijn studierichting (volgens mij best zeldzaam tegenwoordig), in Spanje (!) en daarnaast mocht ik doen wat ik leuk vind: plannen, organiseren, dingen regelen… Een vaste baan – voor het eerst in mijn leven –, zo’n baan zonder een einddatum én maandelijks verzekerd van een lekker inkomen en dat in Spanje! De Spanjaarden en menig ander zouden er een moord voor doen. Dus ik kneep ook best in m’n handjes toen ik aangenomen was.
Maar het werk was helaas niet wat ik ervan verwachtte, te eentonig, constant onder stress en het belangrijkste, mijn vrijheid was weg. Dat ik bijvoorbeeld twee maanden moest wachten tot mijn kerstvakantie tóch was goedgekeurd, daar had ik als voormalig freelancer erg veel moeite mee.
Oktober – Al snel begonnen de klachten, een zere rug en armen, iedere dag hoofdpijn en aan het einde van de week was ik zo moe dat ik nergens meer puf voor had en mezelf volledig moest opladen om vervolgens aan een nieuwe werkweek te beginnen. Een gezellig team vol jonge en internationale collega’s maakte dat ik het nog even volhield, maar toen was de batterij echt op. Ik miste de vrijheid van het ondernemerschap en hakte de knoop door: ik nam ontslag. Dit keer nam ik me voor me écht op het ondernemerschap te focussen. Dat is nu drie maanden geleden en ik ben nog lang niet waar ik wil zijn, maar poco a poco, beetje bij beetje, met ook weer een paar leuke nieuwe klanten erbij, begint het echt vorm te krijgen en lanterfanter ik in ieder geval zeker niet meer maar wat aan.
