… gaf ik Engelse les op een basisschool in Vietnam
Aan het einde van de pauze verzamelen de leerlingen zich op het schoolplein.
Deel 3: Miss Marcella
Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet de grootste kinderfan ben en dat ik altijd met enorme tegenzin naar de Engelse les op de middelbare school ging. Dat ik nu zelf Engelse les ging geven aan 6 tot 11-jarigen viel dus behoorlijk buiten mijn comfortzone. Ik begon het nieuwe schooljaar dan ook met valse moed. Daar stond ik, voor een klas met meer dan 50 kindertjes, microfoon in mijn hand om me ook voor de doerakken achterin de klas verstaanbaar te maken en dat allemaal in een lokaal waar geen airco was.
“Just play game or sing song”, zei Mr. H. Dus zo gebeurde het dat ik na een paar weken een ervaren showmaster was, de schaamte voorbij kinderliedjes door een microfoon stond te blèren (ik kan dus echt niet zingen, hè!) en de klas in koor woordjes liet opdreunen.
Vooruit, als de first graders super blij het lokaal binnen kwamen rennen omdat ze weer spelletjes met Miss Marcella mochten spelen, dan vond zelfs ik dat schattig. En sommige fifth graders, de leerlingen die na schooltijd nog naar een talenschool werden gestuurd en waarmee je daadwerkelijk een gesprekje kon voeren, waren een verademing. Maar de rest haalde het bloed onder mijn nagels vandaan. Als ik na een scooterrit van 45 minuten door het verkeer van Saigon (lees: zweten in chaos) maar 10 van 58 kinderen meekreeg met mijn les, met een teacher assistant die liever met haar telefoon bezig was dan dat ze de klas onder controle hield – wat haar taak was –, dan kun je je voorstellen dat dat iedere keer behoorlijk frustrerend was.
Ik probeerde het ook nog op een talenschool en kindergartens. Minder leerlingen in één klas, airco die het wél deed, dichter bij huis … Maar toen ik op een gegeven moment letterlijk een half uur lang alleen maar de woorden spoon en chopsticks tegen kinderen van twee jaar stond te roepen, had ik het gehad met teaching English en showmaster zijn. Bovendien schaamde ik me zelfs als mensen vroegen wat ik deed … Want ik was absoluut niet trots op wat ik deed en vond mezelf allerminst geschikt voor deze job. Halverwege het schooljaar nam ik ontslag.
Mr. H was erg verdrietig. Maar ik bleef zijn friend en werd zo nu en dan uitgenodigd om een smoothie met hem en zijn vrouw te drinken – gelegenheden die vooral gebruikt werden om ongegeneerd foto’s van en met mij te maken die vervolgens op Facebook werden geplaatst, zodat ik ondanks mijn ontslag nog steeds als statussymbool fungeerde.
